ADD en coaching

ADD – Het is de derde keer dat we een coachingsgesprek hebben. De dertiger is een zelfstandige timmerman en heeft zichzelf burn-out gewerkt. We hebben al verkend wat de invloed was van het feit dat zijn moeder overleed toen hij 5 jaar was. Zijn vader bleef met drie kinderen achter.

Ik zag overeenkomsten hoe hij zich manifesteerde als kind en nu: zorgzaam naar anderen, niet zo zorgzaam naar zichzelf. Illustratief is hoe hij medewerkers van onderaannemers gedoogd, ondanks dat hij vind dat die geen goed werk leveren. Een perfectionist van het bovenste water dus, een harde werker, stilzitten is niet een talent van hem. Ik heb de deur nog niet opengedaan of de verhalen rollen er iedere keer uit.

Vandaag hebben we het over hoe hij beter voor zichzelf kan zorgen. En opeens valt het kwartje bij me: ik heb weer een ADD-er aan de tafel. Hij kijkt me aan en antwoordt: “Dat heeft iemand al eens eerder tegen me gezegd. Maar ja, wat moet ik met zo’n label.”

We verkennen wat het inhoudt, wat ik hem hoor en zie doen. Ik zie hem langzaam aan rustig worden, hij kijkt me peinzend aan. Hij gaat de deur uit met het inmiddels al redelijk stukgelezen boek over het onderwerp dat ik coachees altijd mee geef als ik ADD vermoed. Het voelt of we vandaag terecht zijn gekomen het beginpunt.

ADD – Is de afkorting van Attention Deficit Disorder. Ik ben nadrukkelijk geen ADD- coach, maar ik herken wel de kenmerken en hoe die je in het dagelijkse leven voor de voeten kunnen lopen. Ik ben zelf 100% ADD en heb daarvoor kort ook medicatie gebruikt. Dat hielp even, maar kreeg zulke vreselijke hartkloppingen dat ik cold turkey gestopt ben. Wat mij helpt te herkennen wanneer mijn ADD mij parten speelt. Zo moet ik op tijd eten en drinken anders word ik echt super sjagrijnig. Vriendinnen herkennen dat als we op stap zijn. Dan wordt er liefjes gevraagd: “Zullen even ergens gaan zitten?” Ook heb ik veel slaap nodig, tijd voor mezelf. Als mindfulness teacher weet ik precies hoe ik al die gedachten in mijn hoofd kan laten stoppen.