When someone tells you, 'I love you,' and then you feel, 'Oh, I must be worthy after all,' that's an illusion. That's not true. Or someone says, 'I hate you,' and you think, 'Oh, God, I knew it; I'm not very worthy,' that's not true either. Neither one of these thoughts holds any intrinsic reality. They are an overlay. When someone says, 'I love you,' he is telling you about himself, not you. When someone says, 'I hate you,' she is telling you about herself, not you. World views are self views-literally.
~Adyashanti
... Toon meerToon minder
![When someone tells you, I love you, and then you feel, Oh, I must be worthy after all, thats an illusion. Thats not true. Or someone says, I hate you, and you think, Oh, God, I knew it; Im not very worthy, thats not true either. Neither one of these thoughts holds any intrinsic reality. They are an overlay. When someone says, I love you, he is telling you about himself, not you. When someone says, I hate you, she is telling you about herself, not you. World views are self views-literally.
~Adyashanti](https://claritycoaching.nl/ziw19/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
- likes love 1
- Gedeeld: 0
- Reacties: 0
0 ReactiesReageer op facebook
‘‘Hoelang doen we dit nou al?’ vraagt oud-collega Peter Mol bij het afscheid van onze jaarlijkse reünie. Ik moet het antwoord schuldig blijven, maar lang voldoet als globaal gegeven. Ooit waren we én collega’s bij de gemeente Zaanstad én teamleden van het project Loupe op Zaanstad, dat in 1989 startte als doelmatigheidstraject dat gaandeweg ook als cultuurverandering werd gezien.
Het projectteam bestond in eerste instantie uit mannen. Het Gemeentelijk Vrouwenoverleg, waarvan ik één van de oprichters was én coördinator, maakte bezwaar tegen deze eenzijdige samenstelling. Uiteindelijk (lang verhaal kort) werd ik gevraagd om toe te treden tot het team. Het was voor mij een geweldige zet in de rug om me als mens en professional verder te ontwikkelen. Afgezien van het feit dat het heerlijk samenwerken was met de twee Pauls, Peter en projectleider Harry van der Veen. Verantwoordelijke burgemeester was Hans Ouwerkerk.
Het contact verwaterde in de loop der jaren na beëindiging van het 3 jaar lopende project. Bij de begrafenis van één van de Pauls (Rapmund), bleek dat er nog steeds de binding was wat resulteerde in onze jaarlijkse ontmoetingen.
Elk jaar is iemand van ons verantwoordelijk voor een thema/onderwerp en het reserveren van een restaurant. We bezochten projecten die gingen over dijkverbetering, we hadden rondleidingen, bezochten musea. Dit jaar gooiden we het over een andere boeg met een bijeenkomst over regressie, een meer spiritueel onderwerp waar Harry en ik elkaar altijd in kunnen vinden bij onze tussentijdse één op één ontmoetingen.
En wat heerlijk dat we in het langzaam verdwijnende avondzonnetje konden dineren bij Verassing aan de Zaan. En wat jammer dat ‘andere’ Paul (Bakker) juist ’s nachts ziek was geworden.
Zolang het kan, zolang we het leven hebben, zien we elkaar weer over een jaar.
... Toon meerToon minder
![‘‘Hoelang doen we dit nou al?’ vraagt oud-collega Peter Mol bij het afscheid van onze jaarlijkse reünie. Ik moet het antwoord schuldig blijven, maar lang voldoet als globaal gegeven. Ooit waren we én collega’s bij de gemeente Zaanstad én teamleden van het project Loupe op Zaanstad, dat in 1989 startte als doelmatigheidstraject dat gaandeweg ook als cultuurverandering werd gezien.
Het projectteam bestond in eerste instantie uit mannen. Het Gemeentelijk Vrouwenoverleg, waarvan ik één van de oprichters was én coördinator, maakte bezwaar tegen deze eenzijdige samenstelling. Uiteindelijk (lang verhaal kort) werd ik gevraagd om toe te treden tot het team. Het was voor mij een geweldige zet in de rug om me als mens en professional verder te ontwikkelen. Afgezien van het feit dat het heerlijk samenwerken was met de twee Pauls, Peter en projectleider Harry van der Veen. Verantwoordelijke burgemeester was Hans Ouwerkerk.
Het contact verwaterde in de loop der jaren na beëindiging van het 3 jaar lopende project. Bij de begrafenis van één van de Pauls (Rapmund), bleek dat er nog steeds de binding was wat resulteerde in onze jaarlijkse ontmoetingen.
Elk jaar is iemand van ons verantwoordelijk voor een thema/onderwerp en het reserveren van een restaurant. We bezochten projecten die gingen over dijkverbetering, we hadden rondleidingen, bezochten musea. Dit jaar gooiden we het over een andere boeg met een bijeenkomst over regressie, een meer spiritueel onderwerp waar Harry en ik elkaar altijd in kunnen vinden bij onze tussentijdse één op één ontmoetingen.
En wat heerlijk dat we in het langzaam verdwijnende avondzonnetje konden dineren bij Verassing aan de Zaan. En wat jammer dat ‘andere’ Paul (Bakker) juist ’s nachts ziek was geworden.
Zolang het kan, zolang we het leven hebben, zien we elkaar weer over een jaar.](https://claritycoaching.nl/ziw19/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
0 ReactiesReageer op facebook
'Het leven is vol kansen voor het waarmaken van je dromen en voor het vervullen van je diepste verlangens van de ziel.'
~Rumi
... Toon meerToon minder
![Het leven is vol kansen voor het waarmaken van je dromen en voor het vervullen van je diepste verlangens van de ziel.
~Rumi](https://claritycoaching.nl/ziw19/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
0 ReactiesReageer op facebook
Terug in tijd Kasteel de Haar en bijpraten met twee mooie vrouwen.
#reünie
#Egypte
... Toon meerToon minder
![Terug in tijd @kasteeldehaar en bijpraten met twee mooie vrouwen.
#reünie
#Egypte](https://claritycoaching.nl/ziw19/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
0 ReactiesReageer op facebook