Strijd voor vrouwenemancipatie in het gemeentehuis Zaanstad
Titia de Vries streed voor vrouwemancipatie binnen het stadhuis van gemeente Zaanstad. Foto Dirk Jongejans
ZAANDAM – Titia de Vries (59) herinnert het zich nog goed: toen ze in 1978 bij de gemeente Zaanstad begon te werken als communicatieadviseur hanteerde het gemeentehuis nog een ’slapende overheidswet’: als je als vrouw zou trouwen, moest je ontslag nemen. ,,Hij werd niet meer actief gebruikt, maar hij was ook nog niet afgeschaft’’, zegt De Vries.
,,Het was een mannenbolwerk en er was geen beleid om vrouwen binnen te halen.’’ De Vries besloot het Gemeentelijk Vrouwen Overleg (GVO) op te richten, ’uit pure ergernis’. Een vruchtbare actie die daaruit voortkwam was het laten uitvoeren van een extern onderzoek bij de gemeente. ,,Dat deden we om aan te tonen dat we niet alleen maar wat riepen.’’
25 jaar geleden: ’Er is veel bereikt, maar het kan beter’
Opmerkelijk was dat De Vries en haar aanhang niet door alle vrouwen werden gesteund. ,,Sommigen vonden dat we onzinnig bezig waren omdat zij hoge functies echt iets voor mannen vonden. Dat vond ik ongelooflijk.’’ Het hoofd personeelszaken begon haar zelfs te negeren, maar ondanks dat streed ze – met haar aanhang – door. Ze zocht contact met vrouwelijke raadsleden om het thema vrouwenemancipatie op de agenda te krijgen en kreeg het beleid erdoor dat bij sollicitaties een vrouw werd gekozen zodra zij evenveel competenties bezat als een man.
25 jaar geleden werd het GVO omgezet in een netwerk. Of daar toen nog veel mee is bereikt, herinnert De Vries zich niet meer. ,,Ik ben er in 1998 vertrokken.’’ Sinds 2004 ondersteunt ze directeuren en managers in hun persoonlijke en professionele ontwikkeling. ,,Ik heb in 1998 geprobeerd een opvolger te vinden die het GVO kon gaan leiden, maar die vond ik niet. Daarna is het waarschijnlijk doodgebloed.’’
Toch is er een hoop bereikt, vindt ze. Niet alleen bij de gemeente, maar in heel Nederland. ,,Nu is het heel normaal om als vrouw fulltime te werken en moet je je juist verdedigen als je liever voor de kinderen zorgt. Dat was destijds ondenkbaar. Maar wil je nu als vrouw carrière maken, moet je minstens vier dagen werken. Dat zou anders moeten als je ook nog kinderen te verzorgen hebt. Ook zouden vrouwen – en mannen ook – langer verlof moeten krijgen voor en na de bevalling. Het kan nog steeds beter.’’