Het gras is bij de buren altijd groener. Toch?

De avond valt, ik sta achter het fornuis in mijn wok te roeren. Eerst de rode paprika, want die vind ik het lekkerst als die goed gaar is. Het licht van de afzuigkap maakt het rood nog roder. Opeens valt het over me heen. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid. Ik ben er nog, ik sta toch mooi hier mijn avondeten klaar te maken. Ik schrijf eind 2007 en ik heb een minimale hoeveelheid haar op mijn hoofd. Het gevolg van chemokuren, volgend op de amputatie van een borst omdat daar twee tumoren in zaten.

Ik weet nog dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had. Ik was letterlijk sprakeloos. Het was of ik een bubbel zat. Ik zag de arts tegenover me, maar voelde me afgesneden van alles. Het was voor mij als een doodvonnis. De verpleegkundige belde mijn broer voor mij met het nieuws, ik kreeg er even geen woord uit.

Dit kan niet waar zijn, dacht ik. Ik begin net. Ik was drie jaar daarvoor ontslagen omdat ik mezelf zwaar depressief had gewerkt in een organisatie, die allang niet meer bij me paste. Ik had me omgeschoold tot trainer en coach. Was mijn eigen bedrijf begonnen en dat liep geweldig. Ik was net begonnen, zo voelde het. Ik wilde het afmaken.

Na de operatie voelde ik me opgelucht en dankbaar: ik wist heel zeker dat de kanker mijn lijf uit was. Totdat bleek dat één van de tumoren van het ergste, meest agressieve, soort was. En ondanks dat alles ‘schoon’ was, kon er zo maar een geniepig kanker celletje ontsnapt zijn ooit en rondwaren in mijn lichaam. Met mogelijke toekomstige uitzaaiingen tot gevolg. Ik volgde na een dag wikken en wegen, die gepaard ging met veel tranen, het advies op: chemokuren, die later gevolgd werden door medicatie.

En daar sta ik, een paar maanden later, daar achter mijn fornuis. Overspoeld door een gevoel van dankbaarheid. Ik ben er nog. Ik ben net begonnen, ik ga het afmaken.

Ik geef aan veel mensen les en ik werk als coach. Ik krijg dan regelmatig te horen: “Jij hebt makkelijk praten, want….”en dan volgt een voor diegene ter zake doend argument. Aan de buitenkant straal ik stevigheid uit, ik maak grapjes, want leren is voor mij ook leuk en gezellig. Ik word gewaardeerd omdat ik het allemaal zo helder kan vertellen, dat ik snap wat een ander nodig heeft. Ik heb het toch maar mooi voor elkaar. Tijdens lessen en coachingsgesprekken klinkt er vaak gemopper op collega’s die niet zouden deugen, gemopper op leidinggevenden. En soms vertel ik dan dit verhaal. Dat er altijd een andere kant van hetzelfde muntje is.

Vaak staan we onvoldoende stil bij de dingen die we hebben. We hebben de neiging te kijken wat we niet hebben. Geen leuke collega, geen empathische leidinggevende, geen gemakkelijke studie. Het gras is altijd groener bij de buren: “Jij hebt makkelijk praten.”

Ik heb er voor gekozen om me te laten inspireren door het Boeddhisme. Dankbaarheid biedt volgens de Boeddha één van de grootste beschermingen tegen ongeluk. Als je het omdraait: dankbaarheid voedt je gevoel van geluk. Zoals op het moment dat ik in de pan stond te roeren.

Ik kan overigens ook goed mopperig zijn (ik ben ook maar een mens) en tegenwoordig kan ik daar weer snel uitstappen. Ik leef, ik werk, ik woon in prachtig huis, ik heb lieve vrienden. Ik heb me in de afgelopen jaren verder ontwikkeld als coach en ben daardoor meer en meer effectief. Ik ben mezelf dankbaar daarvoor.  Coachees bloeien op, maken weloverwogen keuzes over hun leven. Stoppen met wijzen naar anderen, die zouden moeten veranderen. Ook dat maakt mij dankbaar. De Amerikaanse schrijfster van zelfhulpboeken Melody Beattie omschrijft het effect van dankbaarheid als volgt:

“Gratitude makes sense of our past, brings peace for today and creates a vision for tomorrow. It unlocks the fullness of life, it turns what we have into enough and more, it turns denial into acceptance, chaos to order and confusion into clarity. It can turn a meal into a feast, a house into a home and a stranger into a friend.”