๐๐ฅ๐ช๐๐ก ๐ข๐๐๐ - Twee jaar na zijn dood heeft Erwin Olaf eindelijk zijn overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum. Ik werd op slag fan van hem in 1988 toen hij zijn Chessmen-serie uitbracht. Reproducties hingen in mijn huis. Dus het was logisch dat ik vandaag samen met een vriendin naar het Stedelijk ging.
Naast fotograaf was Olaf ook activist. Dat komt naar voren in de tentoonstelling, die je meeneemt in de verschillende fases van zijn fotografen leven. Van de homo-erotische fotoโs, de feesten die hij organiseerde tot dansers. Choreograaf รฉn fotograaf Hans van Manen nam hem mee op het pad van kunstfotografie. De tentoonstelling eindigt met een foto van de chirurg met zijn zieke longen in haar handen. Kort na de geslaagde transplantatie overleed Olaf.
Ik vond de tentoonstelling fascinerend. Ik herkende veel van zijn werk en veel ook niet. Als dansliefhebber vond ik de fotoโs en videoโs prachtig. Ik werd geraakt door zijn, zeker in zijn jongere jaren, verbeten strijd tegen onrecht.
"๐๐จ๐จ๐ซ ๐๐ ๐ฏ๐๐ซ๐๐ง๐๐๐ซ๐๐ง๐๐ ๐ฐ๐๐ซ๐๐ฅ๐ ๐ณ๐ข๐๐ง ๐ฐ๐ ๐๐๐ง ๐๐ง๐จ๐ซ๐ฆ๐ ๐ ๐ซ๐จ๐๐ข ๐ฏ๐๐ง ๐ฆ๐๐ง๐ฌ๐๐ง, ๐ค๐๐ฉ๐ข๐ญ๐๐ฅ๐ข๐ฌ๐ฆ๐, ๐ฆ๐๐๐ซ ๐จ๐จ๐ค ๐๐ข๐๐ญ๐๐ญ๐ฎ๐ฎ๐ซ. ๐๐ ๐ณ๐ข๐๐ญ ๐๐๐ญ ๐ก๐๐ญ ๐ข๐ง๐๐ข๐ฏ๐ข๐๐ฎ ๐ฏ๐๐ซ๐ฉ๐ฅ๐๐ญ๐ญ๐๐ซ๐ ๐ฐ๐จ๐ซ๐๐ญ.โ โ ๐๐ซ๐ฐ๐ข๐ง ๐๐ฅ๐๐
0 ReactiesReageer op facebook
๐๐ณ๐๐ฐ๐ต๐ฒ๐ถ๐ฑ ๐๐ฎ๐ป ๐ฑ๐ฒ ๐๐ผ๐บ๐ฒ๐ฟ - Ik hou van warmte, figuurlijk en zeker ook letterlijk. Ik flutter dan ook op als in de lente voel aankomen en de zomer kan me niet heet genoeg zijn.
Sinds een jaar of 4 biedt de plataan in mijn tuintje dan heerlijk schaduw en voorkomt dat ik niet verbrand.
In september laat hij de eerste bladeren vallen. Het sein om naar binnen te gaan en niet alleen letterlijk. Ik kom 's morgens nog moeilijker mijn bed uit en steek 's avonds kaarsen aan.
Vandaag kwamen de hoveniers om de plataan te kortwieken en 'alles weer netjes' te maken zoals hoofd-hovenier Tom dat noemt. Het scheelt in daglicht in mijn woonkamer dat de plataan tot zijn essentie is teruggebracht en Tom heeft op mijn verzoek de bloemen uit mijn hortensiastruik gespaard.
Met een fraaie bos op mijn tafel neem ik nu echt afscheid van de zomer.
0 ReactiesReageer op facebook
๐๐ค ๐๐จ๐ ๐๐ซ ๐ญ๐จ๐ - Ik geef regelmatig trainingen, iets te regelmatig overigens want mijn M.E.-lijf protesteert de laatste tijd weer. Veel pijn, energie tekort, dipperig. Maar de vreugde van het contact met mijn deelnemers overwint het nog steeds.
Vandaag tijdens de lunch word ik bevraagd wat ik voor trainingen geef, waarom en hoelang al. "21 jaar en daarvoor 25 jaar communicatieadviseur", is mijn antwoord. Hoe oud ik dan ben. "Morgen word ik 68". Verbazing: Waarom doe je dit dan nog". Eenzelfde vraag kreeg ik van de week ook bij een andere groep. Het antwoord is simpel: "Omdat ik het leuk vind en een hekel aan geraniums heb."
Ik geniet van groepen, ik geniet van het groeien van deelnemers, en ja ik kan me ook te pletter ergeren aan deelnemers die achterover hangen en me 'uitnodigen' hard te gaan werken. Maar dan vandaag. Het is de tweede en laatste dag van een training Overtuigingskracht. Tweede dagen zijn zo leuk: de groep kent elkaar genoeg om buiten de lijntjes te kleuren, ik kan wat achterover hangen qua proces en voluit observeren wat er gebeurt. En daar coachend mee aan de slag te gaan.
Vanmiddag was heerlijk samen met trainingsacteur Henriรซtte die met deelnemers hun casussen uitspeelde. Aan het eind van een training vraag ik altijd wat de afgelopen dagen de deelnemers heeft gebracht. De vijftiger die de eerste dag wat schuw binnen kwam lopen is de eerste die het woord neemt: "ik heb geleerd dat ik een leuk mens ben, dat ik er toe doe." Ik leg geraakt mijn handen op mijn hart en slik mijn tranen weg. "Je ogen twinkelen", benadruk ik zijn blijdschap. Als hij afscheid neemt, zeg ik dat ik geraakt werd door hem. Hij reageert verbaast en zijn ogen twinkelen weer.
Op weg naar huis koop ik bloemen voor buurman Hans die ook morgen jarig is en zie ik de stormlucht langzaam dichttrekken. Moe? Absoluut. Blij? Ook absoluut.
0 ReactiesReageer op facebook